Bazen bir kuşun uçuşunda, bir kitabın sayfasında, bir çocuğun gülüşünde gelir o aydınlanma. Hani böyle çok sıkışık hissederiz ya bazen, bu arada evet hepimizden bahsediyorum. Yani insanoğlu olan herkesten. Rolleri bir kenara bırakalım. Hepimiz nihayetinde insanız. Sorduğumuz soruların cevabı hemen yanı başımızda, nereye bakıyorsak orada.

Şu takıntı yaptığımız konular varya onlardan bahsediyorum, senin takıntın neyse o. Ve sonra onları kontrol etmeye çalışırken harcağımız enerji, o efor… Bazen veda etmemiz gereken iş yerine, bazen ilişkimize, bazen de kendimize doğru zamanda veda etmeyi bilmiyoruz. İşte konforlu olsun da hayat nasıl olursa olsun. Işığımızı saklamaya alıştırmışız kendimizi.

Hayat dediğimiz yolculuk inişli çıkışlı bir yol. Daha doğrusu benim gözümde böyle düşeceğiz, kalkacağız, bazen ölmek isteyeceğiz, bazen yaşam enerjisini iliklerimize kadar hissedeceğiz. İşin heyecanı burada değil mi? Ne olursa olsun, olanın sonunda o ilhamı bulmak. Hep aramak ve sonunda kendini bulmak. Kendini bulmak mümkün mü bilmem, ben de arıyorum.

Sadece düştüysek kalk, hepsi geçecek.

Kendini kendinle iyileştir.

O dışarıda aradığın ilham perisi sensin.

Sevgilerimle…